Spektrum

Od mojego ostatniego pobytu w szpitalu psychiatrycznym minęły już prawie trzy lata... Przez ten czas choć wydarzyło się tak wiele w moim życiu, część mnie cofnęła się o kilkanaście lat i zatrzymała w miejscu, inna część zatoczyła koło, jeszcze inna cały czas ucieka, znika z horyzontu i pojawia się z powrotem... Poniżej znajdziesz mały kawałek tekstu z mojej książki "Spektrum". Pomimo tego, że to co zamknąłem w tych kilku zdaniach działo się wiele lat temu, dzisiaj czuję się niemal identycznie...

"Czułem się coraz gorzej... Żyjąc poza granicami

normalności, gubiłem się, upadałem coraz niżej... Od

pobytu w klinice minęły prawie dwa lata przesiąknięte

bólem i łzami. Nic się nie zmieniało, każdy dzień mnie

poniżał, każda godzina rzucała na kolana, a minuta

wbijała nóż w plecy...

To nie było już życie, lecz wegetacja. Chwile słabości

przerodziły się w godziny, a później w miesiące. Podjąłem

trudną decyzję: musiałem wrócić do szpitala...

Przed wyjazdem wcześniej zakończyłem rok szkolny,

by jak najszybciej odbudować moją rozsypaną duszę

wizytą w klinice...

Przez te dwa tygodnie nie miałem czasu na sen. Szukałem

samotności, przenosząc się do pustego domku

obok. Uczyłem się całymi nocami. Zaczynałem o 22, by

skończyć o 7:30 i szybko pójść do szkoły na zaliczenie.

Moja pamięć była tak upośledzona lekami, że wiedza

wypalała się po godzinie nauki. Czekałem cierpliwie,

aż to wszystko się wreszcie skończy. Była piękna późna

wiosna... Nad ranem, choć padałem z sił, szedłem pod

kościół, który widać za oknem. Zmieniałem opatrunki

codziennie pogłębianych ran i modliłem się. Sam nie

wiedziałem po co, skoro byłem ateistą...

Czy to miało jakiś sens? Męczyć się, by jak najszybciej

tam trafić i wyjść jeszcze w gorszym stanie? Czy była

jakaś inna deska ratunku? Wyciągnięta do mnie dłoń,

której nie zauważyłem? Żałuję, że poddałem się terapii,

i zawsze będę żałował, nadal niemal codziennie wracam

myślami do tamtego miejsca."

Fragment "Spektrum" K. Głuszko