Szkolenie

Nie myślałem, że przyjdzie mi się jeszcze w życiu uczyć regułek. A jednak. Musiałem zdobyć uprawnienia do przyjmowania zakładów bukmacherskich i to na końcu świata! No, może nie świata, ale Polski, tak. Próbowałem zrobić tak, jak mi poradziła doktorka. Spisałem plan, co o której i jak. Samo wyrwanie ze schematu było już dla mnie szokiem. Plan? No cóż… Okazał się zbędny…

Jestem na szkoleniu w Zielonej Górze. Podróż trwała dobę. Wierzysz w coś takiego jak zły znak? Przez minione dwa dni, miałem ich sporo. A może to tylko pech? Na szkoleniu jestem z żoną. Na pociąg odwiózł nas, mój przyszły szwagier. Na początek pomyliliśmy drogę. Znaleźliśmy się na jakiejś podtopionej wczorajszym deszczem wiosce. Musieliśmy zawrócić. Nie przejęliśmy się. Mieliśmy sporo czasu by zdążyć na pociąg. W drodze rozmawialiśmy o mandatach za przekroczenie prędkości i o fotoradarach. Rozmawialiśmy o tym do czasu aż jeden z nich zrobił nam zdjęcie. Nie najlepszy początek podróży - pomyślałem. Do Rzeszowa dojechaliśmy na godzinę dwudziestą. Pociąg mieliśmy dopiero o 22:22. Postanowiliśmy więc, że pójdziemy jeszcze coś zjeść i za godzinkę ruszymy kupić bilety. Tak zrobiliśmy. Niestety... Pociąg o takiej godzinie nie kursuje. Najbliższy maił być o 3:20. Nie urządzało to nas, gdyż o 12:00 mieliśmy już zajęcia, a na miejscu mogliśmy być najwcześniej o 17:12. Wykonaliśmy parę telefonów. Okay, damy radę. Odpuszczą nam pierwszy dzień szkolenia. Mieliśmy całą noc na łażenie po mieście z ciężkimi bagażami. Zadzwoniłem do przyjaciela, który mieszka w Rzeszowie. Spotkaliśmy się w jakimś barze. Wypiliśmy po piwie i o 01:10 poszedłem z Ewą na dworzec PKP. Po drodze przyczepił się nas jakiś miejscowy menel. Ledwo się go pozbyliśmy ale udało się po wielu trudach. Doszliśmy na dworzec. Mieliśmy niecałe dwie godziny do odjazdu. Piliśmy kawę na peronie i znowu on! Tym razem miejscowy menel okazał się agresywny. Gdy już wstawaliśmy z ławki, by pójść po ochronę, zmył się. Podróż była ciężka. Byliśmy zmęczeni i głodni a świadomość, że straciliśmy jeden dzień nauki stresowała jeszcze bardziej. W końcu dotarliśmy na miejsce. Wszystko wydawało się już iść po naszej myśli do czasu. Ewa zgubiła telefon. Dodzwoniłem się na jej numer. Ktoś odebrał i poinformował, że jest w biurze informacji w supermarkecie. Wybiegliśmy z hotelu. Ewa upierając się, że zna skróty, doprowadziła do kolejnego już zgubienia przez nas drogi. Telefon odzyskany. Leżymy teraz w łóżku i oglądamy mecz naszej reprezentacji. Mam nadzieję, że nasz pech nie dopadnie też naszej drużyny. Póki co jest remis, więc są jeszcze szanse. Boję się co czeka nas jutro, bo ponoć zawsze może być gorzej.