Zespół Aspergera jako uroda

Uważam, że Zespół Aspergera jest typem urody. Nie mam na nią bezpośredniego wpływu. Taki się urodziłem. Mogę ciężko pracować by tę urodę poprawić. Trochę zmienić. Coś polepszyć. Czasami nakładam na siebie maskę by ukryć coś przed światem. To nie jest rozwiązanie, ale społeczeństwo wymaga ode mnie bym uczestniczył w jego stadnym życiu. Chociaż sprawia mi to ogromną trudność wtapiam się w jego zasady. Często przybieram barwy szarej masy by po jakimś czasie znowu się wyłamać i żyć w swoim własnym świecie. Nie jest łatwo. Mam pod górkę. Mimo wszystko jestem szczęśliwy, że mam tyle siły by samemu na nią wejść. 

Czym jest dla mnie Zespół Aspergera? Wspomnianą wcześniej urodą. Bardzo charakterystyczną ale nie szpetną. Ma swoje zalety. Dostrzegam dzięki niej więcej. Twarz nie zdradza emocji jednak oczy się śmieją. Czasami grymas przypomina szczery uśmiech. Zdarza się, że naprawdę taki jest. Nie zbyt często... Zespół Aspergera nie jest wyrokiem. Nie skazuje z góry na wykluczenie. Samotność. Nieprzystosowanie. Problemy z komunikowaniem się. Jest to sporym utrudnieniem ale da się z tym żyć. Mimo wszystko... Pomimo tego, że jest wpisany w genom, jestem w stanie nim manipulować. Oszukać. Ukształtować. Przezwyciężam własne słabości. Rzucam się na głęboką wodę chociaż nie potrafię pływać. Nie topię się. Macham panicznie rękami i nogami. Za każdym razem udaje mi się przepłynąć kolejne parę metrów. Ciągle się uczę...

Niepewna starość

Choruję. To już wiecie. Momentami jest mi bardzo ciężko. Można się domyślić. Umierałem i rodziłem się na nowo. Upadałem i wstawałem. Śmiałem się i płakałem. Wierzyłem halucynacjom i w nie wątpiłem. Moja historia nie jest długa, ponieważ jest skondensowana. Zabawne, czasami opowieść można zamknąć w jednym zdaniu. Życie - w jednym słowie.

Mam 29 lat. Jak dobrze pójdzie i ktoś lub coś będzie nade mną czuwał - zestarzeję się. Gdy przyszłość stanie się niepewna wspomnienia zaczną odzyskiwać młodość. Przeszłość jest ważna. Mawiają - nie patrz za siebie, to już jest nie ważne. Mylą się. Żyjmy tak by zbudować piękną przeszłość i wspaniałą przyszłość. Nie boję się starości. Nie lękam się śmierci. Póki co nie mam wielu dobrych wspomnień. Muszę o nie zadbać. Kiedyś zostaną mi tylko one. Żyjemy "dzisiaj" wtopieni jesteśmy w "wczoraj" i zapatrzeni w "jutro". Zagubieni w czasie. Ślepo zakochani w rzeczach niedostępnych tracimy to co trzymamy w dłoniach.

Kiedyś byłem przekonany, że przyszłość będzie koszmarem, ponieważ taka była moja ówczesna teraźniejszość. Kląłem swój los. Krzyczałem na siebie. Okaleczałem się. Teraz nie patrzę już przed siebie z tak wielkim lękiem, chociaż nadal boję się wielu rzeczy.

O czym marzę? O starości, w której będę się uśmiechał, gdy zacznę wspominać swoje młode lata. Tego życzę Wam i sobie! :)

Śmierć nie puka do drzwi

Boimy się o niej myśleć. Żyjemy tak, jakby nigdy nie miała nas porwać. Ona jednak w jednej chwili zabiera nas ze sobą. Nie pyta o nasze plany. Nie pozwala się pożegnać. Nie daje szansy spełnić marzeń. Śmierć nie nosi ze sobą kosy a w tunelu nie ma światła. Jest czymś naturalnym. Nieuniknionym. Mimo wszystko zaskakuje. Wierzący są przekonani, że jest początkiem czegoś wielkiego. Ateiści podchodzą do niej chłodno. Uważają ją za koniec. Nie wiem kto ma rację. Umierałem wiele razy, jednak bałem się ją bardziej analizować. Zawsze wierzyłem w nirwanę. Co nas czeka? Niebo? Piekło? Pustka? A może kolejne wcielenie? Nie jestem za młody by się nad tym zastanawiać. Śmierć nie pyta o wiek.

Parę dni temu zmarł mój klient. Mijałem go na chodniku dwa dni przed jego odejściem. Miał swoje lata. Mimo wszystko byłem zaskoczony. Dzisiaj umarła Anna Przybylska. Młoda aktorka. Zmusiło mnie to do przemyśleń...

Mam za sobą kilka prób samobójczych. Próbując odebrać sobie życie nie zastanawiałem się co będzie po śmierci. Nie widziałem jej. Przychodziła powoli. Czułem się spokojny. Z każdą chwilą coraz bardziej. Pragnąłem jej, ale ona nie chciała mnie. Odeszła na moment. Wróci. Nie wiem kiedy. Nikt nie wie. Żyjmy więc chwilą. Doceniajmy nasze dzisiaj bo jutra może już nie być.

Śmierć nie puka do drzwi. Przychodzi niezapowiedziana. Nieproszona. Okrutna...

Rodzimy się by umrzeć i w między czasie zrobić coś dobrego. Coś, co pozwoli o nas pamiętać. Kochani nie umierają. Oni żyją tak długo, jak żyje o nich pamięć. Wielu ją oszukało wtapiając się w karty historii. Kochajmy i dajmy się kochać a przeżyjemy własną śmierć!

Niezrozumienie

Kogo obchodzą chorzy psychicznie? Dla obcych jesteśmy ciekawą jednostką. Tak, halucynacje, głosy itp są fascynujące. Ludzie lubią słuchać o tak niezrozumiałych sprawach. Dla znajomych jesteśmy użalającymi się nad sobą ludźmi, którzy powinni wziąć się z garść. Pisałem kiedyś, że ukrywając swoje szaleństwo umieramy za życia niemi. Co nam to da? Po co mówić? To i tak nic nie zmieni. Nikt tego nie zrozumie. To jest normalne. Tylko osoba chora zrozumie osobę chorą. Przestałem mówić o sobie. Nie widzę powodu dla którego miałbym znajomym i rodzinie skarżyć się na złe samopoczucie. Przecież i tak nie będą w stanie mi pomóc. Po co, więc ich martwić? By usłyszeć "zadzwoń lepiej do lekarza. Nie wiem jak ci pomóc", "Weź się w garść. To tylko psychika. Masz nad nią kontrolę!". Przestałem mówić. Piszę. Moje słowa trafiają do tych, którzy chcą słuchać i rozumieją, lub chcą zrozumieć...

Udaję zdrowego. Tego oczekuje społeczeństwo. Duszę w sobie ból. Czasami wyżywam się na klawiaturze. Czasami robię brzuszki. To mnie uspokaja. Pomaga poradzić sobie z wewnętrznym bałaganem. Znalazłem dla siebie złoty środek. Jeszcze kiedyś się otworzę. Na pewno. Póki co stworzę iluzję roześmianego i normalnego Krystiana. Mówią do mnie "Teraz jesteś ojcem, nie możesz już chorować". Nikt jednak nie wie, że siłą woli nie da się uzdrowić psychiki, tak samo jak pozytywnym nastawieniem nie uzdrowimy serca albo chorej wątroby!

Niezrozumienie. Codziennie chorzy psychicznie się z nim spotykają. Jest już jednak lepiej niż kilka lat temu. W mediach mówią o depresji jako chorobie. To dobrze. Społeczeństwo jest bardziej uświadamiane. Celebryci na forum opowiadają o swoich problemach z chorobami psychicznymi, z depresją czy alkoholizmem. To pomaga zdrowemu społeczeństwu spojrzeć inaczej na temat. Być może nawet zrozumieć chociaż trochę.

Gdy kilkanaście lat temu po raz pierwszy udałem się do psychiatry musiałem kryć tę wizytę w ogromnej tajemnicy. Koledzy z klasy nie pojęli by tego problemu. Poza tym w przychodniach były pustki. Być może było mniej zachorowań, ale na pewno ci zaburzeni bali się psychiatrów. Była też mniejsza świadomość tematu. Z roku na rok jest coraz lepiej. Przestaliśmy już się wstydzić. Otoczenie podchodzi już do tego inaczej, chociaż nadal nie tak, jak powinno. Czasy dla chorych psychicznie zmieniają się na lepsze. Nawet w szpitalach psychiatrycznym inaczej traktuje się już pacjentów. Są tam inne, lepsze warunki. Wierzę, że będzie jeszcze lepiej. Żyjemy w czasach, w których niemal każdy zna jakąś chorą osobę...